Μυθολογίες τών ηφαιστειακών ερήμων

Pico de Fogo

Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για τη συνάντηση με το ηφαίστειο του Fogo.

Διαβάζεις στον οδηγό για “extraordinary, unearthly, black-lava landscape”… Ανεβαίνεις στο χωριό, στο Chã das Caldeiras, τα μάτια σου βλέπουν τη μαύρη γη, αλλά αρνείσαι να το πιστέψεις, τα μάτια και το μυαλό σου χρειάζονται χρόνο…

Χρόνο που δεν τον έχω – ξεκινάω αμέσως με τον Fernando για την αναρρίχηση…

Είμαι τυχερός, πολύ τυχερός: πεντακάθαρη μέρα, καθόλου ομίχλη, χαλαρό αεράκι… κάθε τόσο σταματάω και κοιτάω κάτω… “what is this place? what kind of beauty is this?” ρωτάω και ξαναρωτάω τον Fernando…

Ο Fernando δεν μιλάει αγγλικά, αλλά φυσικά καταλαβαίνει… χαμογελάει…

Στην κορυφή σε δυόμισι ώρες…

2829 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας… 1000 μέτρα από κάτω μου ο κρατήρας… στην προέκταση του κρατήρα τα σύννεφα… κάτω από τα σύννεφα ο ωκεανός…

Με τον καιρό, ίσως μου έρθουν οι λέξεις. Ίσως… Αλλά όχι τώρα, λυπάμαι…

Η κατάβαση είναι καταπληκτική, χοροπηδάμε βουλιάζοντας μέχρι την κνήμη στο μαλακό αμμοχάλικο.

Μπύρες στην Cooperativa…

Γυρίζω στο São Filipe και κανονίζω να πάω να μείνω στον κρατήρα για δυο μέρες.

Ανεβαίνω πάλι την επόμενη μέρα, με τον Francis, έναν γερμανόφωνο από τη βόρεια Ιταλία, τεχνικό σύμβουλο για τον τρύγο.

Otherworldly...

Οι άνθρωποι του κρατήρα φυτεύουν αμπέλια, παράγουν απίθανο κρασί… και λίγο πιο κάτω, στο Mosteiros (Μοναστήρι), καλλιεργούν τον φημισμένο καφέ τού Fogo.

Αυθόρμητο μουσικό session στο μπαρ τής Cooperativa… Ύπνος κατά τις δέκα, στο σπίτι τού Fernando – το χωριό δεν έχει ηλεκτρισμό, ούτε τρεχούμενο νερό…

Έγερση κατά τις έξι – χαμηλή νέφωση και αέρας τού διαβόλου… χώμα σηκώνεται στον αέρα και με μαστιγώνει, όπως στην έρημο…

… όπως στην έρημο…

* * *

Η Δυτική Σαχάρα απέχει από την Ευρώπη 45 λεπτά, όσο κάνει το αεροπλάνο από το Laayoune μέχρι το Las Palmas των Καναρίων Νήσων.

Φτάνω αμήχανος, εντελώς αμήχανος… Η έρημος έχει μπει μέσα μου, έχω αγριέψει, σχεδόν φοβάμαι τον κόσμο… (και γιατί οι δρόμοι δεν έχουν άμμο;;;)

Ωραία, ήρθα, και τώρα τι κάνω;

Βγάζω τη μηχανή, φωτογραφίζω, και βιάζομαι να τη βάλω πίσω στη θήκη, να μην την καταστρέψει η άμμος και ο αέρας (δεν έχει άμμο εδώ, ηλίθιε… χαλάρωσε…)

Χαλαρώνω, ή τουλάχιστον προσπαθώ… Περιφέρομαι σαν χαμένος στο Las Palmas όλο το Σάββατο, βουτάω στον ωκεανό, και την Κυριακή το πρωί παίρνω το αεροπλάνο για το Lanzarote…

* * *

Οδοιπορικό στο Lanzarote σημαίνει οδοιπορικό στο έργο τού César Manrique, του ντόπιου μοντερνιστή καλλιτέχνη που επρόκειτο να χρησιμοποιήσει ως καμβά του όλο το νησί, την ασύγκριτη, όπως θεωρούσε, ομορφιά τού Lanzarote.

Στο σπίτι του Manrique

Πρώτος σταθμός το σπίτι του, μέσα στα πεδία τής λάβας, στο Tahiche… υπόγεια δωμάτια στις φυσαλλίδες τού αέρα που παγιδεύτηκαν μέσα στη λάβα, πισίνα…

O Manrique σκοτώθηκε εδώ, σε τροχαίο, τον Σεπτέμβριο του 1992.

Δεύτερος σταθμός, το εστιατόριο Lagomar, στο Nazaret, σχεδιασμένο από τον Manrique για λογαριασμό τού Omar Sharif (ο οποίος λένε ότι το έχασε σε ένα παιχνίδι bridge).

Cueva de los Verdes (χαλάρωσε είπαμε...)

Αίθουσα συναυλιών @ Cueva de los Verdes

Τρίτος σταθμός, οι σπηλιές Cueva de los Verdes – με μια αίθουσα συναυλιών και ένα εντυπωσιακό θέαμα στο τέλος, για το οποίο θα σεβαστώ την “απαγόρευση” αποκάλυψης.

Τέταρτος σταθμός, τα Jameos del Aqua, ηφαιστειακά σπήλαια, τα οποία διαμορφώθηκαν ευφυώς από τον Manrique σε εστιατόριο-μπαρ, με πισίνα και χώρο συναυλιών καταπληκτικής -λένε- ακουστικής 600 θέσεων.

Διανυκτέρευση στην Arrieta, άψογη συνεννόηση με τον πανδοχέα, τον γηραιό Raphael, στα ισπανικά, μπάνιο -ξανά- στον ωκεανό, αγενείς τύποι στο beach bar.

Το μπαρ στο Mirador del Rio

Την επόμενη μέρα – Miradol del Río, θέα απέναντι, στην Isla Graciosa, και μετά ξανά στην έρημο…

…στην ηφαιστειακή έρημο των Montañas del Fuego…

* * *

Πίσω, στο Fogo…

Περιφέρομαι, φωτογραφίζω…

Μετά το φαγητό, συναντάω τυχαία τον Jorge, τον οδηγό που με ανέβασε την πρώτη μέρα. Στο μυαλό μου γίνεται το κλικ…

Του δίνω το μεγάλο σάκο μου να τον γυρίσει στο São Filipe, και με το σακίδιό μου ξεκινάω να κατέβω με τα πόδια στο Mosteiros…

Διαδρομή πάνω από τα σύννεφα…

Επί σχεδόν τρεις ώρες συνεχώς κατεβαίνω… Τα πόδια μου έχουν διαλυθεί…

* * *

Την άλλη μέρα, στη μαύρη παραλία τού São Filipe…

Αναλογίζομαι την Ισλανδία, την κεντρική Αυστραλία… προσπαθώ να φανταστώ τι λογής μύθους θα είχε γεννήσει αυτή η γη αν υπήρχαν γηγενείς, αν τα νησιά δεν ήταν ακατοίκητα όταν έφτασαν εδώ οι πρώτοι Ευρωπαίοι…

Μύθοι τής Δημιουργίας, μύθοι θεών που χτίζουν τον κόσμο με φωτιά και στάχτη… θεοί ηφαιστειακοί, ωκεάνιοι, θεοί των νεφών και των ανέμων… κοιμώμενοι Τιτάνες μέσα στη μαύρη λάβα κάνουν τα αμπέλια να ευδοκιμούν… φύλακες τών περασμάτων κρατούν τους παρείσακτους μακριά από τους ιερούς τόπους…

Ξαπλώνω στην άμμο… ακούω τα κύματα του ωκεανού… κλείνω τα μάτια και βλέπω τη Βιβλιοθήκη τής Βαβέλ… έναν τόμο με τίτλο Fogo – Μυθολογίες τού ηφαιστείου…

Δεν μπορώ να διακρίνω το όνομα του συγγραφέα…