Η Σύλληψη – 1: Morocco is your second country

Πριν από μερικά χρόνια, μια μέρα που ήμουν αξιωματικός υπηρεσίας στην τότε μονάδα μου, στην Άνω Γλυφάδα, με παίρνει τηλέφωνο ο αρχιφύλακας της κεντρικής πύλης νωρίς το απόγευμα (νομίζω κοιμόμουν): είχαν συλλάβει μια γυναίκα που είχε μπει στη μονάδα, σε ένα από τα πολλά σημεία όπου η περίφραξη ήταν διαλυμένη, και μάζευε χόρτα…
Κατεβαίνω στην πύλη, βλέπω μια κυρία στην ηλικία της μάνας μου περίπου, «αχ τι έπαθα», «ηρεμήστε, δεν πάθατε τίποτα, να κεράσουμε καφέ, πορτοκαλάδα», λέω να φέρουν νερό και μια πορτοκαλάδα, ποιος τη συνέλαβε, ο Τάσος, τον παίρνω παράμερα και τον αρχίζω στα μπινελίκια, «θα σε τσακίσω ρε, γιατί δεν της φώναζες της γυναίκας να φύγει;», «προϊστάμενε αυτό έκανα, αλλά πήγε να φύγει και έπεσε και παραλίγο να τσακιστεί», «α, ναι, οπότε εσύ ο καταδρομέας πρόλαβες και τη συνέλαβες, κάτσε να ξεμπερδέψουμε εδώ και μετά θα σου ξηγήσω…»
(Φυσικά δεν του «εξήγησα» τίποτα· ο Τασούλης ήταν στον ίδιο Τομέα με μένα, στο διπλανό συνεργείο, άψογος στη δουλειά του και από τα καλύτερα παιδιά. Αλλά εκείνη τη στιγμή, πραγματικά, ευχαρίστως τον πλάκωνα στις φάπες.)
Η γυναίκα δεν έχει επάνω της ούτε ταυτότητα ούτε τίποτα. Μας λέει ότι είναι μάνα συναδέλφου, όνομα τάδε, που υπηρετεί στο Ελληνικό. Τον παίρνουμε τηλέφωνο στο σπίτι.
Και δεν το σηκώνει…
Τέτοιες περιπτώσεις, άμα δεν σφαχτούν εν τη γενέσει τους και εξελιχθούν σε «συμβάντα», μπορεί να γίνουν μεγάλος μπελάς… Αστυνομία, εξακρίβωση στοιχείων κλπ.
Προσπαθώ να αποφύγω την αστυνομία, την ταλαιπωρία της γυναίκας, παίρνουμε τηλέφωνο το γιο της ξανά και ξανά αλλά τίποτα, η ώρα περνάει, «αχ τι έπαθα, τι έπαθα»…
Και κάπου εκεί χτυπάει το κινητό μου. Και -of all people- ποιος είναι;
Η μάνα μου…!
Έλα μάνα… ναι… όλα καλά… υπηρεσία είμαι… ναι, ναι… κοίτα μάνα, πρέπει να σε κλείσω γιατί έχω ένα συμβάν… τι συμβάν; να…
Και της λέω τι έχει γίνει…
Τραγικό λάθος…
«Τι έκανε λέει;… Τι κάνατε;… Μάζευε χόρτα η γυναίκα και εσείς τη συλλάβατε;… Καλά, δεν ντρέπεστε λιγάκι;… Λίγη τσίπα δεν έχετε;… Να την αφήσετε να φύγει, ακούς;… Ακούς τι σου λέω;… Ορίστε μας… Μάζευε χόρτα η γυναίκα… σαν και μένα… και εσείς τη συλλάβατε… Δεν ξέρω τι κανονισμούς μού λες, εγώ είμαι η μάνα που σε γέννησε, ακούς;… Να την αφήσεις να φύγει…»
Αν η κατάσταση ακούγεται σουρεαλιστική, μάλλον είναι γιατί όντως ήταν…
Ήμουν υπηρεσία – αρκετό σπάσιμο από μόνο του, με είχαν ξυπνήσει, προσπαθούσα να αντιμετωπίσω ένα τραγελαφικό συμβάν όσο πιο ανθρώπινα μπορούσα, είχα και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την πείνα στην Αφρική, το χρέος του Τρίτου Κόσμου (ευτυχώς αυτό, στο μεταξύ, το ανέλαβε ο Bono), ήθελα να χτυπήσω τον Τάσο… και, από πάνω, τα άκουγα και από τη μάνα μου!!!!!
Δεν είναι ζωή αυτή, είπα. Θα φύγω από δω, θα πάω να ζήσω μόνος μου, στην έρημο…

Μ’ αυτά και με κάτι άλλα που μεσολάβησαν, βρέθηκα στην έρημο. Κρατούμενος των Μαροκινών.

Είναι μια ωραία, ευχάριστη μέρα. Φέρνουν μια καρέκλα, τη βάζουν στη σκιά, παρακαλώ καθήστε, όλα καλά, φυσάει και λίγο, με ρωτάνε αν έχω φωτογραφική μηχανή, έχω, τους τη δίνω, εξαφανίζονται όλοι και αφήνουν έναν μαζί μου.
Και με τα ψευτοαγγλικά του και τα ψευτογαλλικά μου, καθόμαστε εκεί, τα λέμε, το commandant δουλεύει, με κερνάει Marlboro, τον κερνάω Camel, ζητάω νερό γιατί μου τελείωσε, τσακίζεται να μου φέρει, μου παραπονιέται γιατί έχει αργήσει να έρθει το φαγητό, κάθε τρεις και λίγο σκάει μύτη κάποιος να με δει και να με χαιρετήσει δια χειραψίας και με χαμόγελο, θυμάμαι τη γυναίκα που μάζευε χόρτα στη μονάδα μου, πάρε κι άλλο Camel, φέρε Marlboro και γενικά είμαστε μια πολύ πολύ ωραία ατμόσφαιρα…
Περνάει καμιά ώρα. Μου δείχνει ένα αυτοκίνητο που έρχεται προς τα εδώ. Στην αρχή νομίζω ότι φέρνει το φαγητό τους. Μετά καταλαβαίνω ότι είναι για μένα.
Το αυτοκίνητο πλησιάζει και σταματάει λίγο πιο πέρα. Αρχίζουν να μαζεύονται κι άλλοι. Από τη θέση του συνοδηγού βγαίνει ένας τύπος σαν τον Λουί ντε Φινές, στο πιο μελαχρινό, με μουστάκι Τσάρλι Τσάπλιν.
Δίνουμε τα χέρια, του λέω το όνομα και το βαθμό μου, bonjour mon commandant, pas de problème, formalite, formalite…
Pas de problème. Formalite.
Και καθώς προχωράω για να μπω στο αυτοκίνητο, όλοι τους, ένας ένας, στέκονται προσοχή και με χαιρετούν στρατιωτικά.
Κοντοστέκομαι. Δεν μπορώ να ανταποδώσω, είμαι με πολιτικά. Βγάζω τα γυαλιά τού ηλίου. Κλίνω ελαφρά το κεφάλι. Χαμογελάω.
«Gentlemen…»

«Θα σας πάμε στη δική μας πολεμική αεροπορία, στο αεροδρόμιο», μου λέει ο συνοδός μου. Ό,τι πείτε παιδιά. Στο δρόμο κρατάει ένα χαρτί, γράφει τα στοιχεία από το διαβατήριο και την ταυτότητά μου, μιλάει λίγα αγγλικά, με ρωτάει το επώνυμο της μητέρας μου, πολιτική ταυτότητα δεν έχετε; – όχι, μόνο στρατιωτική – α, εμείς στο Μαρόκο έχουμε και στρατιωτική και πολιτική, τις βγάζει μία μία, μου τις δείχνει, περνάμε καλά, και τι κάνετε εδώ mon commandant, είμαι με τη MINURSO, α μάλιστα, pas de problème, formalite – ξέρω, ξέρω, και εγώ αν σε έπιανα να μαζεύεις χόρτα στη μονάδα μου θα σε μάζευα, nothing personal, formalite, καταλαβαίνω…
Και καθώς κατευθυνόμαστε προς την άσφαλτο, διαμετρικά αντίθετα από την κατεύθυνση από την οποία είχα έρθει, βλέπω δύο τουλάχιστον πινακίδες «RESTRICTED MILITARY AREA – DO NOT ENTER».
Thanx for nothing, gyus…

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, κατεβαίνουμε, και ο Λουί ντε Φινές αρχίζει να χτυπάει μια πόρτα και να φωνάζει «άνοιξε… άνοιξε σου λέω… έχω εδώ έναν commandant από τη MINURSO… και είναι τζέντλεμαν…»
Η πόρτα ανοίγει τελικά, ο Λουί παραμερίζει, μου κάνει νόημα, welcome mon commandant, περάστε, και μετά προσθέτει κάτι, στα αγγλικά, κάτι που μας έλεγαν όλοι σχεδόν, συνεχώς, δέκα χρόνια πριν, όταν είχαμε έρθει στο Μαρόκο για διακοπές, αλλά το είχα θάψει στη μνήμη μου, το είχα τελείως ξεχάσει, και το ακούω τώρα, εδώ, για πρώτη φορά απ’ όταν ήρθα στη χώρα:
«Morocco is your second country».

(Συνεχίζεται)